Pierwszy wlew ABVD

Lekarz prowadzący powiedział do mnie tak: - Na ABVD będzie pani miło wspominać eskalowane BEACOPPy.

Miał rację. ABVD ma mniejszą siłę rażenia, to "lżejsza" chemia, która nie obciąża tak bardzo szpiku, jak BEACOPP. Długo na nią czekałam, bo była dla mnie synonimem powrotu do zdrowia, przejściem z agresywnego leczenia do łagodniejszego. Za to ma spektakularne efekty: dalekosiężne pawie i urwaną rękę. Wszystko dzięki cytostatykowi o dźwięcznej nazwie dakarbazyna, której efektem ubocznym są m.in silne wymioty i ból żyły w miejscu podawania wlewu.

Na zdjęciu wprost do mojej żyły płynie sobie doksorubicyna...

Eskalowane BEACOPPY to chyba najbardziej agresywna forma leczenia ziarnicy złośliwej, jej toksyczność odczuwam cały czas - niskie leukocyty i hemoglobina. Jednak samopoczucie po chemii było znośnie, żadnych wymiotów czy innych atrakcji. Wiem, że pacjenci różnie to znosili, ja dzięki Bogu przeszłam bez większych powikłań - na tym etapie, bo co będzie dalej, to się okaże, chemia wychodzi bokami przez lata.

Po pierwszym wlewie ABVD cały czas odczuwam mdłości, jestem senna i zmęczona, mam zdrętwiałą i bolesną rękę od nadgarstka do łokcia. Dobrze, że lewą, bo mogę pisać ;-)
Idę przeprosić się z Zofranem - lekiem przeciwwymiotnym, który schowałam głęboko w szafie. Wyczytałam, że blokuje wydzielanie serotoniny i mocno mi się to nie spodobało. Teraz wydaje mi się, że lepiej sobie zablokować hormon szczęścia, bo to będzie dla mojego samopoczucia i tak lepsze niż spektakularne wymioty.

Następny wlew 19 listopada. Modlę się, żeby w ambulatorium była cudowna pielęgniarka, której niestety nie było wczoraj. Wenflon udało się wkłuć za drugim razem i to w nadgarstek. Nie było to przyjemne.