I po chemii

Wczoraj miałam OSTATNIĄ CHEMIĘ! Tak, ostatnią. O S T A T N I Ą

Oczywiście nigdy nie wiadomo, czy ta ostatnia będzie faktycznie ostatnią, bo wznowy w tym rodzaju chłoniaka, przy moim stadium zaawansowania, są na porządku dziennym... Mimo wszystko bardzo chciałabym się nacieszyć, że na razie, a może w ogóle - chemie już za mną. Dokładnie cztery eskalowane beacoppy, jeden eshap i jedna chemia abvd.

Chciałabym się nacieszyć, ale bardzo się boję wzbudzać w sobie radość, że być może jestem na finiszu leczenia - jeszcze tylko naświetlania. Tym bardziej mnie dziwi taka moja postawa, że przecież przez całą chorobę tryskałam optymizmem i nie wyobrażałam sobie, że może być inaczej niż dobrze. A tu taki kwiatek. Końcówka leczenia, a ja zamiast skakać z radości, wkręcam sobie pesymistyczne wizje.

Hm, próbka mojej bujnej wyobraźni... Duszności, ból w śródpiersiu w miejscu guza, dziwny ucisk przy piciu dużych łyków wody w śródpiersiu od strony guza, bolesność kości udowych (wyczytałam że to objaw zajęcia szpiku kostnego), częsta tachykardia (toksyczna doksorubicyna), chemiczny mózg (trudności w koncentracji, zapominanie słów) itp. Trudno mi oddzielić to, co się dzieje naprawdę, od tego, co mi się wydaje, że się dzieje... Koniec wywodów, udaję się (na gwałt) na spotkanie z pewnym ptakiem o pięknym ogonie :-/