W oczekiwaniu na wyniki

PET mam już za sobą. Badanie było w piątek, a wyniki mają być do dziesięciu dni. Nawet nie prosiłam o przyspieszenie terminu... Boję się jak diabli. Oczywiście wkręcam sobie różne dolegliwości i interpretuję - jak mam to w zwyczaju - wszystko na swoją niekorzyść. Od czasu do czasu stukam się w głowę i od razu lepiej się czuję na ciele. Ale to wraca. Staram się nie dopuszczać do sytuacji, kiedy zostaję ze sobą sam na sam - a to czytam jakieś bzdury, a to oglądam ogłupiające seriale itp.

Parametry krwi mam z tygodnia na tydzień coraz gorsze - na razie leukocyty na poziomie 2,5 (norma od 4,5), hemoglobina - 8,7 (norma od 12), ale mimo tej anemii czuje się dobrze. Widać organizm zaadaptował się do takiej sytuacji. Bolą mnie okrutnie łydki. Nie jest to jednak związane z chorobą lecz z zepsutą windą. Schodzenie z piątego (de facto szóstego) piętra sprawiło, że mam takie zakwasy w łydkach, że ledwie chodzę. Nic dziwnego, skoro przez cztery miesiące byłam w bezruchu, to można się było tego spodziewać.

Jeśli wyniki będą dobre, to czeka mnie jeszcze chemia, ale z tych lżejszych - dwa cykle ABVD + miesiąc naświetlań. Jeśli będą niewystarczająco dobre, to - jak to powiedział lekarz - trzeba będzie się zastanowić, co dalej. Na pewno wtedy w grę będzie wchodził przeszczep szpiku. Zdaję sobie sprawę z tego, że dobrze mieć taką opcję, jako jedną z metod leczenia, ale wolałabym, aby nie była potrzebna. Wcześniej musiałabym dostać kilka mocnych chemii, następnie chemię, która zupełnie zniszczyłaby mój szpik, potem przeszczep, a później dochodzenie do siebie. Czyli jakieś pół roku wycięte z życiorysu, w tym - jeśli nie byłoby komplikacji - minimum miesiąc w izolatce. A i tak nie ma gwarancji, że to zadziała.

Pierwszy raz odczuwam lęk w takiej skali.