Byle do piątku

I nie chodzi mi o tęsknotę za weekendem i zmęczenie pracą, nie tym razem :)

W piątek:

- stawiam się w przychodni na badaniu krwi - cieszę się na samą myśl o wyjściu z domu, makijażu - pomyślałam, że dopóki mam rzęsy, to będę je malować, a co! ;) Przyjemność sprawia mi nawet perspektywa jazdy samochodem w upalne południe do centrum miasta. Siedząc non stop w mieszkaniu można znieść jajko. Kwo kwo kwo...

- piątek to ostatni dzień w tym cyklu chemii, kiedy jem sterydy. Mają sporo minusów - ogromny apetyt, księżycowa twarz (dosłownie okrągła jak piłka) i niestety, najbardziej upiorny - trądzik, który mam na szyi, kawałku dekoltu i za uchem. Okropieństwo! Liczę, że po odstawieniu to ostatnie odpuści na chwilę.

Każdy dzień spędzam w miarę normalnie - wstaję, pracuję, gotuję, krzątam się po kuchni itp. I odkrywam, że prawie wszystko wygląda inaczej. Wstawanie jest przyjemne, praca - bez niej zwariowałabym zupełnie, to ona mnie trzyma w pionie, gotowanie - oooo, chciałabym przerzucić zaniedbanego bloga kulinarnego z bloggera na wordpress, z własną domeną i hostingiem. To mój sposób na twórcze wykorzystanie wilczego głodu posterydowego - czy się uda, wyjdzie w praniu :)
Inna też jest wizja przyszłości. Bardzo ostrożnie o niej myślę. Na razie ogranicza się do piątku :)