Wydolność, aktywność, siłownia i nuda

Wynik tomografu nie zaniepokoił lekarza. Powiedział, że nic go nie zaskoczyło i nic nie wskazuje na wznowę. Ale żeby nie traktować tego jako diagnozę, bo ta będzie dopiero po kwietniowym pecie.
Jego opanowanie bardzo mnie ucieszyło, bo jak odebrałam wyniki, to nie było mi wcale wesoło. Guz po radioterapii się nie zmniejszył, dalej ma ponad 10 cm. Do tego na wydruku lekarz opisujący wyszczególnił powiększone węzły - nie wiedziałam, czy to jest zawarte w tym guzie, czy coś nowego. Na szczęście żadnych nowości. Poza tym moje płuca mają sporo tzw. mlecznej szyby i przeróżnego typu zrostów, a także - co mnie zaniepokoiło - w którymś kręgu jest rozrzedzona struktura kości, a na dodatek guz uciska prawy przedsionek serca. Godzina oczekiwania - między odebraniem wyniku a wizytą u lekarza była jedną z najgorszych w moim życiu...

Mam nadzieję, że moja radość jest na miejscu. Bo cieszę się ze słów lekarza. O tych dodatkowych kwiatkach staram się nie myśleć. Zresztą - niebawem zacznę pielgrzymkę - od kardiologa, do pulmunologa, a po drodze wizyta u reumatologa. Na razie terminy mam porozrzucane - od połowy marca do końca sierpnia. Kochana służba zdrowia. Mam nadzieję, że do tego czasu szlag mnie nie trafi, albo ja nie tafię w przychodnię.

Dzisiaj pierwszy raz odwiedziłam siłownię. Zgodnie z zaleceniem lekarza postanowiłam ćwiczyć 3 godziny, czyli 180 minut. Po pierwszych 5 minutach myślałam, że umrę. Po następnych pięciu zrobiło mi się ciemno przed oczami. Po kolejnych 10 usłyszałam ulubioną piosenkę w mp3 playerze i poczułam, że życie jest piękne. Potem piosenka była ładna lecz smętna. I czas zaczął się wydłużać. Cały dzisiejszy trening trwał ok. 70 minut. Mam nadzieję, że jutro wstanę i na myśl o siłowni będę tryskać optymizmem.

Uświadamiam sobie - paradoksalnie, że mimo mojego optymizmu, wiary w to, że będzie dobrze, nie potrafię się cieszyć pełną piersia z informacji, że prawdopodobnie nie mam wznowy. Od czerwca zeszłego roku non stop towarzyszy mi lęk, strach i podobne emocje. Trudno się przestawić. Tak więc cała ta radość jest lękiem podszyta.