Jestem szczęściarą :)

Gdyby mi ktoś rok temu powiedział, że będę chciała pisać peany na temat szarej codzienności, porannego wstawania, pracy, zakupów, sprzątania, gotowania, biegania na spacery z psem i zbierania kup, siódmych potów na siłowni - stuknęłabym się w głowę i rubasznie zaśmiała. A jednak...

Budzę się rano, nie zrywam się tak szybko jak dawniej, daję sobie jakieś 10 sekund na to, aby poruszać na leżąco wszystkimi częściami ciała i dziękuję Bogu, że nic mnie nie boli. To naprawdę ogromne szczęście móc się budzić rano bez bólu pleców i innych kości, móc normalnie oddychać. Pierwszy raz, kiedy uświadomiłam sobie, że faktycznie nic mnie nie boli, prawie się rozpłakałam. Było to gdzieś w lutym. Od tego czasu każdego ranka odkrywam tę niezwykłość i na dzień dobry jestem szczęśliwa.

W ogóle mam mnóstwo powodów do szczęścia. Mama często mi powtarza, że urodziłam się w czepku i mam szczęście. Coś w tym jest :) A więc:
1. Mogę normalnie wyjść z domu. Jak pomyślę o zeszłym lecie i tym, że największym marzeniem wtedy dla mnie było móc przejść się dookoła bloku, to doceniam to, że już nie jestem więźniem we własnym domu.
2. Zjadłam ostatnio nieumyte jabłko w drodze ze sklepu. Wytarłam je w spodnie, po czym szybko wciągnęłam, żeby nie dopuścić do siebie myśli o tym, czym mogło być pryskane, ile jest na nim bakterii itp. I przeżyłam, zupełnie nic mi się nie stało  :) W zeszłe lato nie mogłam w ogóle jeść owoców, przez większy czas jadłam tylko jabłka duszone. A to niemyte było bardzo twarde, kwaśne, trzeszczało w zębach. Boskie uczucie.
3. Mogę iść do Biedronki! To najbliższy sklep. Dawniej nie przepadałam za zakupami w Biedronce, ale po tym, jak w zeszłym roku o wyjściu do sklepu mogłam tylko pomarzyć, to Biedronka jest teraz często odwiedzanym miejscem.
4. Mogę jeździć na rowerze, chodzić na siłownię, pływać, spacerować z Irką . Mogę się ruszać aż do siódmych potów, siedzieć na słońcu, w cieniu, leżeć na trawie, nawet na mokrej. A co!
5. Mogę rozkoszować się czerwonym winem na końcu świata w tak uroczym towarzystwie jak na tym zdjęciu

mogę zdobywać szczyty (raczej w przenośni, bo ledwie wtedy doszłam do kolejki; na szczęście dzisiaj jestem w lepszej kondycji)

mogę jeździć na sankach - ostatni raz robiłam to jakieś 25 lat temu ;)

a nawet na nartach - w tym roku po raz pierwszy w życiu miałam na nogach narty zjazdowe; w przyszłą zimę zamierzam nadrobić zaległości :-)

mogę mieć w domu ukochanego sierściucha, który po półrocznym pobycie u mamy zrobił się prawie kwadratowy! teraz obie jesteśmy na diecie i spacerujemy ;) to moje ulubione zdjęcie Irki

Lista rzeczy, które mogę robić, a które sprawiają mi przyjemność, jest długa. Staram się robić to wszystko, często, dużo, intensywnie. Żyć normalnie, jak kiedyś. I tylko czasami wieczorem jak zasypiam zmęczona pojawia się myśl, że w każdej chwili ta normalna rzeczywistość tu i teraz, może się zmienić w rzeczywistość szpitalną, wyznaczaną niebieskimi workami z chemią i nieustającymi mdłościami. I wtedy jestem jeszcze szczęśliwsza, że jestem tu i teraz i rano obudzę się w swoim łóżku obok męża, usłyszę tupot czterech łap Irki i będę mogła cieszyć się tym co tu i teraz. Od czasu do czasu pojawia się lęk, że może to jest sen, a ja nadal jestem w szpitalu. Wtedy szybko macam się po głowie - mam włosy, jest dobrze ;-)